Bir Fanus Var,Sırçadan

En sevdiğim şeydir "kitap". Her kitap ayrı bir dünya,ayrı bir muhteşemlik. Bitanecik meleğimin doğumgünü hediyesini an itibariyle okuyup bitirmiş bulunmaktayım. Sylvia Plath'in Sırça Fanus'undaydım birkaç gündür.Kitabı okurken kahramanımız Esther'in yerine koydum kendimi,yaşadıklarını aynı şiddetiyle yaşamaya,hissetmeye çalıştım. Bu nedenledir ki çok uyudum,depresyon moduna girdim,çok az insanla konuştum. Evet,akıllı olmadığımı anlamış olmanız gerekiyordu:)

Kendi hayatını anlattığı bu enfes kitapta çok usta bir teknik kullanmış Plath. İnsanın kendini kaptırmaması elde değil. Yaşanmışlıkların anlatıldığı kitaplar,filmler oldum olası cezbetmiştir beni.

Esther,içindeki dehlizde yavaş yavaş boğuluyor,ölümü istiyor,deniyor,olmuyor. Bir yazar olmayı düşlerken akıl hastanelerinin müdavimi oluyor. Yazamıyor,uyuyamıyor,okuyamıyor. Yeniden varolmaya hazır oluyor ve mücadelesine başlıyor.Sonrası...

Patlama noktasında olan Esther'de kendimi buldum biraz. O duygularını bastırdığı için,bense duygularımı asla bastıramadığım için o noktaya geldim. Ölümü istemedim onun gibi ama duyguların şiddeti benzerdi. Onun sırça fanusunun bir benzerinde yaşadım uzunca zaman. O,fanustan çıkmak istemezken ben çıkmak için ölesiye çabalıyordum. Nefes alamaz duruma geldiğimde gözlerimi kapatıp bir gün o lanet şeyin kırılacağını düşünüyordum. Kırmadım,hep sakladım o laneti. Her kırıldığımda içine girdim,kapattım kendimi oraya...Ama gün geldi,fanus kırıldı. Kendimi bir yerlere hapsetmemeye karar verdim artık. O zaman "koyun" oldum işte. (tarihini merak ettiniz biliyorum ama cık,söylemem:)

Sylvia Plath bir şekilde kırdı o fanusu ama gün gelip fanusuna geri dönmek istedi,bulamadı. Ölüme gitti...Dilerim bir gün ben de fanusumu tekrar aramam...

(Çok önemli not,bu yazı 5 Ocak tarihinde yazılmış olup elde olmayan sebeplerden bugün yayınlanmıştır)